Çok üzgünüm çünkü hayatın gerçeklerini yerine getiremedim. Sonunu düşünmeden girdiğim her yerde bir avuç gözyaşıyla çıktım. Tek isteğidir insanın mutluluk, huzur. Kimi küçük bir karşılaşmayla, kimi ise bir dokunuşla. Bazen öyle bir ana gelirsin ki kim dokunursa dokunsun mutlu olamazsın.
Geçmişine bir bakarsın, ne yaptın, ne yaşadın. Bilemezsin, düşünemezsin. Ne kadar güzel şeyler de yapsan, ne kadar kötü şeyler de yapsan tatmin olamazsın. Çünkü hayat seni bir kere eline almıştır. Çıkamazsın içinden, durur-düşünür kurtulmak istersin ama artık herşeyinle teslim olmuşsundur. Vazgeçemezsin artık, geriye de dönemezsin. Ne geçmişi düzeltebilir, ne de geleceğine yön verebilirsin. Ardında bir avuç hayatını yiyen karıncaları bırakırsın.
Bir umutla kalkmak istersen tekrar hayata meydan okumak için. Rüyaların da gördüğün karabasan gibi elini bile kaldıramazsın. Hayat izin vermez sana. Vazgeçmek ömrümde yok desen de, hayat seni artık herşeyden vazgeçirmiştir, farkına varamazsın.
Yine de hayatta yaşadığın sıkıntının bile güzelliğine varırsın. Ancak hayat sana yine hem senin, hem sana gelen güzelliklerin kaçırdığı anıları hatırlatır. Ne sen söylersin karşındakine değerini, ne ondan alırsın kendini mutlu edebilecek değeri.
Hayat… Böyle geçip gider. Geride sadece ahh’lar kalır. İkinci hayatımızda belki herşeyi düzeltme imkanı bulabiliriz yada her şey için çok geç kalırız.
S.Gürler